Η Τελευταία Μέρα της Ζωής μου

Ένα γεγονός στη ζωή αντιμετωπίζεται με πλήρη βεβαιότητα και ταυτόχρονα με πλήρη αβεβαιότητα. Σύμφωνοι; Σας μπέρδεψα; Ας το πάρουμε από την αρχή για να το κάνουμε πιο αντιληπτό.

Ο άνθρωπος με τη γέννηση του για ένα πράγμα είναι σίγουρος. Για το θάνατο του. Είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί να το αποφύγει, ούτε να το αμφισβητήσει. Είναι ένα γεγονός που θα συμβεί, είτε το θέλουμε είτε όχι. Είτε το επιδιώξουμε, είτε όχι. Είτε το αποδεχτούμε, είτε όχι, θα συμβεί για όλους ανεξαιρέτως. Η κοινωνική, οικονομική, ακαδημαϊκή ή άλλη υπόσταση δεν παίζουν κανένα απολύτως ρόλο. Το φύλο, το χρώμα, το ύψος, το βάρος, το πλάτος, επίσης δεν παίζουν κανένα ρόλο και δεν μπορούν να αλλάξουν τη φύση. Ο άνθρωπος γεννιέται, κάνει τον κύκλο του, μικρό ή μεγάλο και φεύγει. Που πάει; Δεν ξέρω. Όμως φεύγει. Αυτή είναι η βεβαιότητα, που γράφω στον πρόλογο.

Ποια λοιπόν είναι η αβεβαιότητα, την οποία επίσης αναφέρω στον πρόλογο; Το πότε! Πότε θα φύγει; Δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης και το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Η ζωή θα διακοπεί κάποιες φορές ξαφνικά και αναπάντεχα και κάποιες φορές αφού μας έχει προετοιμάσει με κάποιο τρόπο. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις η ακριβής στιγμή της αποχώρησης είναι απρόβλεπτη.

Είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε γι αυτό; Αυτή είναι η εύλογη απορία. Η απάντηση είναι ΝΑΙ! Μπορούμε να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή. Μπορούμε να ζούμε τη κάθε μέρα μας τόσο δημιουργικά και υπεύθυνα λες και είναι η τελευταία μας. Να τη ζούμε, χωρίς να αφήνουμε εκκρεμότητες. Κυρίως συναισθηματικές εκκρεμότητες. Για τις υπόλοιπες θα φροντίσουν άλλοι. Οι συναισθηματικές μας, όμως, εκκρεμότητες δεν σηκώνουν ούτε αναβολή, ούτε αναπλήρωση, ούτε εκπροσώπηση. Είναι καθαρά προσωπική μας υπόθεση.

Όταν μιλάμε για συναισθηματικές εκκρεμότητες δεν μιλάμε απλά για την έκφραση συναισθημάτων (μιλάμε και για αυτή) αλλά και για την υλοποίηση προσωπικών μας στόχων, οραμάτων ή ακόμα και απλών καθημερινών ικανοποιήσεων. Το μεγαλύτερο μας εμπόδιο για ειλικρινή έκφραση συναισθημάτων είναι ο εγωισμός, ενώ το μεγαλύτερο μας εμπόδιο για την υλοποίηση προσωπικών στόχων είναι ο φόβος.

Ο άνθρωπος φτάνοντας στη τελευταία μέρα της ζωής του, συνήθως, μετανιώνει για πράγματα που δεν έχει κάνει και που δεν απόλαυσε. Μη φανταστείτε τα μεγάλα και φανταχτερά, για τα απλά καθημερινά μετανιώνει, που επειδή ήταν απλό να γίνουν το ίδιο απλό ήταν και να μη γίνουν.

Φτάνοντας τη τελευταία μέρα της ζωής μου δεν θα ήθελα να μετανιώσω:

1. Για το τραγούδι που δεν είπα και το έθαψα μέσα μου, στη σιωπή!
2. Που δεν έγινα το παράδειγμα που θα μπορούσε να εμπνεύσει κάποιο.
3. Που δεν πήρα την ευθύνη, ή ένα μεγάλο ρίσκο, ώστε να έχω την ανταμοιβή μιας μεγάλης επιτυχίας.
4. Που πίστεψα πως ήμουν γεννημένος για την μετριότητα και έτσι δεν αντίκρισα τη λάμψη και το μεγαλείο της υπεροχής.
5. Που δεν έκανα κάτι σπουδαίο, αναγνωρίζοντας τη δύναμη που έχω μέσα μου.
6. Που δεν έμαθα να μεταμορφώνω τις αντιξοότητες σε ευκαιρίες και να εντοπίζω το θετικό, μέσα από κάθε δυσκολία.
7. Που απαρνήθηκα το πάθος για τη σιγουριά και την ασφάλεια.
8. Που δεν έμαθα να ξεχωρίζω την εργασία από τη δουλειά και δεν κατάλαβα ότι το νόημα της εργασίας είναι να είμαι χρήσιμος στους άλλους και όχι απλά και μόνο στον εαυτό μου.
9. Που προσαρμόστηκα στις κοινωνικές συμβάσεις, στα πρέπει του κόσμου και έτσι δεν έζησα τη ζωή που πραγματικά ονειρευόμουν.
10. Που αντί να ακούω τους ανθρώπους για να τους καταλάβω, τους άκουα (ή έκανα πως άκουα) απλά για να τους απαντήσω.
11. Που θεωρούσα τις συζητήσεις «πεδίο μάχης» και έπρεπε να κερδίσω ή να χάσω, ενώ απλά έπρεπε να κατανοήσω.
12. Που έχασα το δάσος για το δέντρο και που ως υπηρέτης μιας πρόσκαιρης επιτυχίας εγκατέλειψα την αποστολή του μεγάλου μου στόχου.
13. Που δεν είπα «Σ’ αγαπώ», «Συγνώμη», «Σε χρειάζομαι», «Θέλω βοήθεια», «Ευχαριστώ», όταν πραγματικά τα εννοούσα και άφησα τον εγωισμό μου να κυριαρχήσει των συναισθημάτων μου.
14. Που δεν ανακάλυψα ότι θα μπορούσα να είμαι ηγέτης, αφήνοντας τον κόσμο καλύτερο από ότι τον βρήκα.
15. Που δεν αποδέχτηκα την αποστολή μου να συνεισφέρω, με το παράδειγμα μου, τον τρόπο ζωής μου, αλλά και με τη διδασκαλία μου, ώστε να ανακαλύψουν οι άνθρωποι τα κρυμμένα ταλέντα τους και να τα αναδείξουν.  
16. Που δεν επεδίωξα με πείσμα να αναδείξω τον καλύτερο μου εαυτό και δεν αξιοποίησα στο μέγιστο βαθμό τις δυνατότητες του μυαλού μου, φτάνοντας στην πραγμάτωση αυτού που πραγματικά είμαι.
17. Που αντί να είμαι ο πρωταγωνιστής της ζωής μου, όπως ήταν ο ρόλος και η αποστολή μου, έγινα θεατής σε μια φαρσοκωμωδία που ετοίμασαν άλλοι για μένα.
18. Που δεν άφησα κάτι πίσω μου, ώστε να είμαι ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Η τελευταία μέρα της ζωής μου θέλω να είναι γιορτή, γιατί αυτοί που θα αφήσω πίσω μου θα ξέρουν πως η κάθε μου μέρα ήταν μια συνεχής προσπάθεια βελτίωσης και ότι απολάμβανα τη διαδρομή. Θα ξέρουν πως γινόμουν κάθε μέρα καλύτερος και αυτό με κάνει να φεύγω χαρούμενος.

Η τελευταία μέρα της ζωής μου δεν θα είναι στην «καλύτερη μου στιγμή», αφού η επόμενη στιγμή θα ήταν ακόμα καλύτερη.

Η τελευταία μέρα της ζωής μου, θα είναι η πρώτη της αιωνιότητας μου!


Λάκης Αργυρού
Σύμβουλος επικοινωνίας
Bsc in Communications (Cum Laude)
largyrou@yahoo.com
10 Ιουνίου 2014